Είσαι ωραία, θαύμα, σαν νεράιδα,
έχεις κάλλη που δεν τα ξανάειδα,
σαν χρυσά κρυστάλλινα παλάτια,
που με τη λάμψη τους θαμπώνουνε τα μάτια.
Εχεις μάτια μαύρα που μαγεύουν,
έχεις χείλη φίνα που πλανεύουν,
θα `δινα και τη ζωή μου ακόμα,
για να σε φίλαγα νεράιδα μου στο στόμα.
Είσαι νάζι, σκέρτσο και καμάρι,
πόσους στο λαιμό σου να ‘χεις πάρει,
να `ξερα τη δίψα τους δε σβήνει,
αυτά τα χείλη σου που μοιάζουν σαν ρουμπίνι.