Φόρεσες πάλι της ψευδαίσθησης τα ρίσκα,
σ’ έχουν θαμπώσει τα σκοτάδια της σκηνής.
Γίνεσαι κλόουν, ξεγυμνώνεσαι στην πίστα,
μόνο γυμνός δεν παραμένεις αφανής.
Και περιμένω να σ’ ακούσω, να δακρύσω,
πως κάποιο μήνυμα θα πεις ν’ αναστηθώ.
Όμως η τέχνη σου, με πάει μόνο πίσω,
αφού σ’ ακούω κι από τι να κρατηθώ;
Εξαρτημένε καλλιτέχνη,
Άλλαξε πια αυτούς τους ήχους.
Γιατί κατάντησες την τέχνη,
άνακρους και γελοίους στίχους.
Χάριζε το γυμνό κορμί σου,
Σε θαυμαστές και κοριτσάκια.
Θέλω ν’ ακούω στην φωνή σου,
Πως να αντέχω... πως να αντέχω τα φαρμάκια.
Λάθος ταξίδι ονειρεύομαι μαζί σου,
Τι κι αν αστράφτεις στα σατέν σου που φοράς.
Θέλω κομμάτια να με κάνεις την ζωή σου,
Θέλω στα λόγια σου να νιώθω να πονάς.
Εξαρτημένε καλλιτέχνη,
Άλλαξε πια αυτούς τους ήχους.
Γιατί κατάντησες την τέχνη,
άνακρους και γελοίους στίχους.
Χάριζε το γυμνό κορμί σου,
Σε θαυμαστές και κοριτσάκια.
Θέλω ν’ ακούω στην φωνή σου,
Πως να αντέχω... πως να αντέχω τα φαρμάκια.