Νίκος Ζιώγαλας - Χωρισμός Lyrics

Ένα άστρο και μια φέτα από φεγγάρι
σ’ όλο το δρόμο μού κρατούσαν συντροφιά
πώς σαν μικρό παιδί ανέμελα κοιτούσαν
τώρα τρελλάθηκαν και ρίχνουν μαχαιριά

Το φεγγάρι γλυστράει
τ’ αστέρι πέφτει και χιμάει
ο ουρανός με τραβάει

Το φεγγάρι γλυστράει
τ’ αστέρι πέφτει και χιμάει
ο ουρανός με τραβάει

Χωρίς αγάπη
ανέμελα ποιος πάει;

Ένα μαντήλι σαν σημαία ανεβαίνει
κυματίζει στης ζωής μου τον ιστό
ό,τι ανέμελα η ψυχή πρώτα μαθαίνει
γίνεται σίδερο που καίει σαν πιαστώ

Το φεγγάρι γλυστράει
τ’ αστέρι πέφτει και χιμάει
ο ουρανός με τραβάει

Το φεγγάρι γλυστράει
τ’ αστέρι πέφτει και χιμάει
ο ουρανός με τραβάει

Χωρίς αγάπη
ανέμελα ποιος πάει;

Χωρίς αγάπη
ανέμελα ποιος πάει;