Λοιπόν, το χάδι που με βρήκε εδώ
δε βάζει τέλος στα χάδια του χθες,
εδώ στα φώτα που οργώνουν τον υπόγειο λαό
που χορεύει με στάνταρ πληγές.
Αυτός ο στρωτός κουρδισμένος ρυθμός
μας συντονίζει όλων τα σωθικά,
χουφτώνει ξερά τη χαλαρή μου καρδιά
προπαγανδίζοντάς την πώς να χτυπά.
Σάπια χαμόγελα αιωρούνται μες στη θλίψη
που θες να συνοδεύει το κραγιόν που φοράς,
σαν μισοφέγγαρα φωτίζει της βραδιάς το εστέτ
χωρίς αυτά δε θα έβλεπες ποιον πατάς.
Και αν ήμουν πρίγκιπας και αυτό αλλάζει
ίσως να γίνω ξανά,
και η διαδοχή αυτή που με κουράζει
δεν κυβερνά πουθενά.
Αυτή η υγρή φημισμένη σχισμή, γυμνή
πάνω από το μπαρ με κοιτά,
αναβλύζει του κόσμου αυτού το χρήμα σαν πληγή
και όλο το μέλι της στους μηρούς της κυλά.
Να τη που γονατίζει στ' αφτί μου, κάτι θέλει να μου πει
μα από τα χείλη της κυλάει τώρα μόνο καπνός,
της άρρωστης φλόγας που μέσα της κρυφά εγκυμονεί
με έναν ομφάλιο λώρο να αντλεί αλκοόλ.
Έξω η σειρήνα σαν φάρος μου κόβει το σύμπαν στα δυο
στο πεζοδρόμιο στρώνουν κόκκινο χαλί,
θέλουν να μου κουράρουν την αγάπη σε έναν άλλο Ναό
μα εγώ δεν πατάω πια εδώ στη γη.
Καρφιά στα χέρια μου φυτρώνουν, με τραβάνε ψηλά
όμως τα πόδια απ' το σταυρό μου γλιστράν,
φταίει το θεόσταλτο ηχείο που δεν πατά πουθενά
πάνω απ' την πλάτη μου στο μέλλον χτυπά.