Θυμήσου τα τραγούδια και τα γλέντια μας,
κείνα τα χρόνια δε μας γνώριζε η μιζέρια,
έξω τραπέζια και κρεββάτια απ’ τα δωμάτια,
όλοι, μικροί μεγάλοι, σφίγγαμε τα χέρια.
Στα μάτια δάκρυα χαράς και λύπης,
στα χέρια κρέμονται ποτήρια λήθης.
Με μια βαλίτσα όνειρα βρεθήκαμε
σε ουρανούς που λάμπουν άγνωστα αστέρια,
καινούργιους κόσμους με τον ιδρώτα μας χτίσαμε,
τόσο μακριά απ’ τα δικά μας λημέρια.
Τώρα κανείς μας δε μετρά τα κατορθώματα,
πικρό ψωμί μέσα στα πλούτη μας τρυγάμε,
παιδιά κι απόγονοι, και τρία τα πατώματα,
μα στην ψυχή το παρελθόν τσιμπολογάμε.