Μες στο μυαλό μου ξαφνικά ξεσπάει αέρας,
το πού φυσάει δε ρωτά,
το πού χτυπάει ξεχνάει.
Με μια ριπή του μοναχά τις θύμησες σκορπάει,
μα αφήνει έξω μόνο μια,
αφήνει έξω μόνο μια,
για να με τυραννάει.
Είναι η αγάπη μου η παλιά, στα ξένα πάει,
το πού μ’ αφήνει δε ρωτά,
πού μ’ αγαπάει ξεχνάει.
Μόνο που κρύβει βιαστικά το δάκρυ που κυλάει,
και το αγέρι που φυσά,
το δάκρυ παίρνει, το κρατά,
για να με τυραννάει.