Στης Βενετίας τα νερά
κοιμάται ένα καράβι
κι η πλώρη του, με τον αφρό
χρυσό μανδύα ράβει.
Αχνίζουν τ’ άσπρα του πανιά
του ύπνου τη φρεσκάδα,
κοιμάται κι ονειρεύεται
πως είναι στην Ελλάδα.
Λυχνάρι δίδυμο, φωτά
στο μεσιανό κατάρτι,
στο Βόσπορο, στο Μαρμαρά,
στην Κρήτη και τη Σπάρτη,
στην Κρήτη και τη Σπάρτη.
Στης Βενετίας τα νερά,
τα ρόδα του ανέμου
με φέρανε προσκυνητή
στην ομορφιά, Χριστέ μου.
Βρήκα λιβάνι και κερί,
βρήκα κι αλφαβητάρι,
μα έμπλεξα και χάθηκα
στου Έρωτα το ζάρι.