Σε καπνισμένη αγκαλιά τυλίξαν το φεγγάρι,
τα σύννεφα πεισμώσανε ποιος θα το πρωτοπάρει,
μα εκείνο τους απάντησε "δεν ξέρω από ξενύχτια"
κι έγειρε και στριμώχτηκε στων δέντρων τ’ άγρια δίχτυα.
Είναι ο δρόμος μακρινός κι αυτό παιδί που κλαίει,
σκύβει στη γη και χάνεται μ’ ένα φιλί που καίει,
όποιος ανέβει στα ψηλά θα δει που ξεμακραίνει
σκύβει στη γη και χάνεται και την αυγή πεθαίνει.
Είναι το φως που με χτυπά τις νύχτες θολωμένο,
και το φεγγάρι που κοιτώ στα σύννεφα κρυμμένο,
έβαλε φόρεμα λευκό, μεταξωτό σεντόνι,
βγήκε στη γύρα τ’ ουρανού και τις καρδιές ματώνει.
Όποιος ανέβει στα ψηλά θα δει που ξεμακραίνει
σκύβει στη γη και χάνεται και την αυγή πεθαίνει.