Γ’ εις κυνηγός ανάτειλε
οξ’ από τσ’ όξω χώρες
χανιώτικές μου βιόλες
σαράντα δυο σκουδιά `σερνε
κι ούλα μανιακομένα
τα ερημοκαϋμένα
τα εκατό ήσαν κουργελά
και τ’ άλλα δυο ήσαν άσπρα
γαρεφαλιά στη γλάστρα
πάνω σε πλάκα ανέβηκεν
ο νιός να τα μετρήσει
και να τ’ αποτσακίσει.
Μα ήταν η πλάκα από βροχή
κι ήτανε γλυτσιασμένη
η ερημοκαϋμένη
και παραπάτησεν ο νιός
κι ήπεσε μες τον τάφκο
γαρέφαλό μου αφράτο
Σαράντα μέρες έκαμε
ο νιός μέσα στον τάφκο
α που να μη σε χάσω
κι απάνω στσι σαράντα δυό
σέρνει το μοιρολόι
ψιλόλιγνό μου μπόι
"παιδιά δεν είν’ επά βοσκή
δεν είν’ αγριμολόι
ψυχή μου ροστολόει
Να πάρουν τα σκυλάκια μου
να πά να τα ποτίσουν
και να τ’ αποτσακίσουν
Να πάρουν το τουφέκι μου
πριχού σκουριάνει η πάστρα
ξανθή και μαυρομάτα