Το `χα τρακάρει και το `χα αγαπήσει
ήσουν παιδούλα κι όλο ζωντανή
μα ποια σου χάρις και ποιος θα σε γνωρίσει
δε φτάνει να `σαι μοναχά παιδί.
Και στα ντουβάρια ακόμα κι αν μιλάω
την αορτή μου βγάζω στο κλαρί.
Άτριχέ μου πίθηκε, αχανής, είν’ η μπαμπεσιά σου,
ηρωίνωσες το LSD απ’ την ’’αγνοιά σου
κι απ’ τη δειλία σου που είναι δικαστής.
Εμείς έχουμε ιστορία, πολεμήσαμε στην Τροία
και `συ μου `γινες πρεζόνι και σε πήρε το βαγόνι.
Που πας ξυπόλητη μωρή στ’ αγκάθια.
Βρες τη δύναμή σου κι έλα
έΛεγχο θέλει κι η τρέλλα
εγώ έχω καθαρίσει
και αυτό ίσως βοηθήσει.
Στης απουσίας σου λιώνω την ουσία
αναστενάρισά μου μη χαθείς
στο πάντρεμα με την ανυπαρξία
δε φτάνει να `σαι μόνο χασικλής.
Και μια στιγμή να σπάσεις τα ντουβάρια
τη δύναμή σου κράτα σταθερή
άτριχέ μου πίθηκε, η αυγή,
δείχνει τα τσιμέντα
μένει η ύπαρξή σου ορφανή
μένει κι η πατέντα
που σου επέβαλε να μείνεις αριθμός.
Εμείς έχουμε ιστορία πολεμήσαμε στην Τροία
και `συ μου γινες πρεζόνι
κούφια η ώρα που μας ζώνει
ανυπερθέτωσαν αι δυσκολίαι...