Σ’ έντυσα με τα πλουμιά σου πολυκαιρισμένο
Σαν πολλά τα όνειρα τα χρόνια που προσμένω
Πάντα γύρα στην καρδιά μου σ’ έχω φορεμένο
Ντύμα μου και βήμα μου και σε κρατώ κρυμμένο
Φύτρα μου και μνήμα μου κι ακόμα περιμένω.
Να μην αρχίσεις να ξεφτάς βλαστάρι μου θρεμμένο
Είσ’ η στερνή παρηγοριά για με τον κουρασμένο
Είσ’ η στερνή αναπνοή τα χρόνια που σωπαίνω.
Θα σε πάρω και να πάμε μακρυά στα ξένα
Ίσως έτσι και ξεκόψεις ταίρι από μένα
Μα και πια δε θα μπορώ να ζω χωρίς εσένα
Προτιμώ τα στήθεια μου να τα `χω ματωμένα
Κι ας μη λαλάει πετεινός για μας τ’ αδερφωμένα.
Να μην αρχίσεις να ξεφτάς βλαστάρι μου θρεμμένο
Είσ’ η στερνή αναπνοή τα χρόνια που σωπαίνω
Είσ’ η στερνή αναπνοή τα χρόνια που σωπαίνω.