Βγάλε τη μάσκα κι έλα κοντά μήπως και βρω ένα μονοπάτι
να χω κάτι να μ οδηγεί γιατί η ζωή δε μου κλείσε το μάτι
αν κάνει πάρτη κάθε μου ελπίδα ψάχνω το λόγο που δεν πήγα
να βρω μια καταιγίδα να ξεπλύνει οτι είδα
είδα πολλά κι ούτε τα μισά δεν τα εύχομαι για σένα
πόσο τον αντέχει αυτή η καρδιά είδα σε 2 χρονιά μαζεμένα
κι όμως χαμογελάω για σένα που δεν ξέρεις τι περνάω
με λίγο μελάνι και μια πένα θα χω ενα λόγο να ξεσπάω
ορθώνω ανάστημα και πάω όπου με πάει το όνειρο μου
γεμίζω καύσιμα πετάω μακριά απο το ριζικό μου
οτι ορίζει το μυαλό μου φτιάχνω ένα κώδικα τιμής
κι οτι ανθίζει απ’ το καρπό μου θα στο χαρίζω και θα δείς
πως θα χεις κάτι ν’ αγαπάς όταν στα μάτια με κοιτάς
πως θα χεις ώμο ν’ ακουμπάς όταν στα δύσκολα ξυπνάς
όπου κιαν πας μείνε μαζί μου είναι μια συντροφιά η φωνή μου
κάνω πηλό τη μουσική μου κι έτσι φτιάχνω τη ζωή μου
όλα αυτά που λήγουν στη ζωή
το ξέρεις πως δε θα χεις πια μαζί
είναι αυτά που θέλεις πιο πολύ και θυμάσαι
εύκολα διαλέγεις τη σιωπή αφού έτσι σου μάθαν οι καιροί
να ξεχνάς τα δύσκολα εσύ να φοβάσαι...μην φοβάσαι
είμαι σε τρένο και κοιτάω το τελευταίο βαγόνι
άφησα πίσω τους καημούς τώρα η ζωή δε μ αγχώνει
δεν υπάρχει γυρισμός όσο κιαν έψαξα ελπίδα
ο δρόμος ήταν δύσβατος με χαλασμένη πυξίδα
προστασία καμιά πέρασα πάρα πολλά
είδα ανθρώπους να ζητάνε λίγη αγάπη συντροφιά
είδα και άλλους που νόμιζαν πως γεννάω λεφτά
σα τους κοιτούσα στα ματιά αυτοί κοιτάζαν χαμηλά
ξεπεσμός όλα φτιαχτά δεν μπορούσα άλλο πια
εγώ να δίνω αγάπη αυτοί με ζήλια ξανά
άδεια ποτήρια για λίγους φθηνά ποτά σε funk ήχους
προδοσίες απο φίλους ζωή γεμάτη μύθους
είμαι απο τους λίγους τους παράξενους τύπους
δε κρατάω κακία μουσική γεμάτη χτύπους
στης καρδιάς μου με στίχους απαράμιλλου ήθους
δίνει ζωντάνια ραντίζει τους μαραμένους σας κήπους
όλα αυτά που λήγουν στη ζωή
το ξέρεις πως δε θα χεις πια μαζί
είναι αυτά που θέλεις πιο πολύ και θυμάσαι
εύκολα διαλέγεις τη σιωπή αφού έτσι σου μάθαν οι καιροί
να ξεχνάς τα δύσκολα εσύ να φοβάσαι...μην φοβάσαι
όλα εκείνα που φοβάσαι στη ψυχή σου να μπουν
είναι στιγμές απο αγάπη που υπάρχουν και ζουν
μες στη καρδιά σου μια ζωή χωρίς ποτέ τους να βγουν
μια αίσθηση γλυκιά που ακόμα κάποιοι αναζητούν
σαν τη σπασμένη βελόνα δίσκος γυρνάει ακόμα
λέξεις απο τα παλιά να μπαίνουν μέσα στο στόμα
σου δίνουν χρώμα σε όσα εσύ δε θυμάσαι
βλέπω έχεις κάτι να πεις μη το αρνηθείς
όλα αυτά που λήγουν στη ζωή
το ξέρεις πως δε θα χεις πια μαζί
είναι αυτά που θέλεις πιο πολύ και θυμάσαι
εύκολα διαλέγεις τη σιωπή αφού έτσι σου μάθαν οι καιροί
να ξεχνάς τα δύσκολα εσύ να φοβάσαι...μην φοβάσαι