Είναι ο Ισορροπιστής και ο Αλέξης απ’ τους ΝΕΒΜΑ
μη βιαστείς γιατί θα πέσεις σύντομα σε άλλο ένα
όνειρο ή ταξίδι τολμηρό
μοιάζει παιχνίδι χωρίς όρους και κανόνες
και για ώρες οι αισθήσεις όλες
τώρα θα στήσουμε ένα χoρό
κι εγώ που προσπαθώ τόσα χρόνια λαχταρώ
την ίδια μυρωδιά σαν παλιά καλή κολώνια που μπορώ
να μυρίσω τώρα πια στον αέρα
είναι άλλη μια μέρα
κάθε συννεφιά πέρα
κάνει κάθε συντροφιά
θα με φτάνει πιο κοντά να μυρίσει
είναι η Άνοιξη λύτρωση που είναι η έμπνευση να ανοίξει
όσα ένας βαρύς χειμώνας βαθιά μέσα του είχε κλείσει
μια λιακάδα θα ποτίσει τα όνειρά μου θα ανθίσει
για να ντύσει με αποχρώσεις κι όσα δώσεις
θα αφήσει να με λιώσεις
απ’ τη χαρά, βάλε μια θηλιά στο λαιμό μου από φιλιά
κι όπου έχει αντηλιά θα με βρεις
άντε γεια θα μου πεις
βιαστικά θα κρυφτείς
μα μετά θα σκεφτείς
στα παλιά μη σταθείς
ήρθανε καινούρια
με μια αγκαλιά από λουλούδια και τραγούδια
σαν κι αυτά που σου παίρνουν τα μυαλά
και πραγματικά, πόσα από όλα αυτά
θα μπορέσουνε να βγουν στην τελική αληθινά
πες μου τι είναι ξανά
αυτό που ακόμα με κρατά
και ζητάω απ’ τη ζωή της αγάπης μου τα ποσοστά
Κρατάω ακόμα τις εικόνες καλοκαίρια και χειμώνες
και είναι μόνες στην καρδιά μου που για αιώνες έχουν μείνει
ό,τι κι αν πέρασε θα αφήνει μία γεύση να με ντύσει
την λένε Άνοιξη και να που μ’ έχει καταντήσει
Άνοιξη μύρισε άφησα να με κερδίσει
Μ’ αρέσει που με αποπαίρνεις μένεις στον εγωισμό σου και τον σπέρνεις
ίδια μηνύματα στέλνεις τι κρίμα, γιατί
κάθε τέτοια εποχή ξυπνάει μέσα μου κάτι
αφήνει πίσω το γινάτι, ανοίγει πάλι το μάτι
με αφήνει πάλι καθαρό για να σκεφτώ και να χαρώ
ό,τι ποθώ να μοιραστώ να στο χαρίσω άμευτο
αμέθυστο απροκάλυπτο είναι απλό
δε θα καλυφτώ, δε θα κρυφτώ, δε θα χαθώ
Θα μιλήσω μαζί σου, θα προσπαθήσω να σ’ αγγίξω
γεμάτος από συμπάθεια, ευγνωμοσύνη
χωρίς βιασύνη που σου παρεκτρέπει τη νοημοσύνη
με απλές όμορφες στιγμές, θα τις μοιραστώ ξανά
ας με φωνάζεις γελοίο ας μη μοιράζεσαι ποτέ του ταξιδιού μου το πλοίο
στο χρόνο το μόνο που δεν εξαϋλώνω
είναι η καρδιά, είναι πολλά που δεν τα μοιράζεσαι μακρυά
δεν έχω ράψει ακόμα τα παλιά σε στολή
αναστολή δεν υπάρχει μα ούτε κι εντολή
παράτολμα σαν σου φαίνονται όλα, κάτσε και κοιμήσου
γράψε την αγνότητα όλα είναι δικά σου
μα τα φτύνεις, κρίνεις, το δίνεις έχεις το αλάθητο
η Άνοιξη είναι εδώ άλλαξε το ίδιο σκηνικό
μπορώ κι εγώ να με φιμώνω συνέχεια μα όλα έχουν ανέκαθεν
όλη η συνέχεια κατοχή να έχεις το πάνω χέρι
τώρα μαθαίνεις εν μέρει το τι φουρτούνες έχεις φέρει
Κρατάω ακόμα τις εικόνες καλοκαίρια και χειμώνες
και είναι μόνες στην καρδιά μου που για αιώνες έχουν μείνει
ό,τι κι αν πέρασε θα αφήνει μία γεύση να με ντύσει
την λένε Άνοιξη και να που μ’ έχει καταντήσει
Άνοιξη μύρισε άφησα να με κερδίσει
Η μια στιγμή φέρνει την άλλη
και πάλι το χάλι ξεπλένεται με άλλη μία όμορφη φυγή
λαμπερή απλή μα καταπραϋντική δίχως σύνορα
η Άνοιξη
ανάλαφρη η αίσθηση, πού είσαι;
Αν είναι η ώρα με εσένα να ξεφύγω επιτέλους
έχω πιάσει τον πυθμένα
να αποφύγω τα στημένα, να ιδρώσω και για μένα
μη μασάω τα μασημένα, να μη κλαίω για τα χαμένα
έχω αφήσει πίσω χρόνια συναπτά
θέλω να σου ανοιχτώ μα κάνει ακόμα παγωνιά
άσε με να σου χαρίσω λίγο απ’ την καρδιά μου
και να σου θυμίσω τα καλά
έτσι απλά, πάντα αγνά, έντονα και όχι αγνά
Με τα πολλά πολλά καταπίνω κιλά τη ζάχαρη
για κάθε σκέψη μου άχαρη
ξεκάθαρη η εξάρτησή μου για της ζωής τη γλύκα
που ακόμα δε βρήκα
ίδια ψάχνω μόνο πίκρα
η ζωή να με κερνάει και να πονάει με κάθε ήττα
Εγώ να ακούω ΚΒ κάθε μέρα και ώρα
νιώσε την καρδιά μου, κοίτα
σαν παιδί που θέλει δώρα παίρνει φόρα
και φοράει ένα χαμόγελο εκτυφλωτικό αρκετά πιο λαμπερό
κάνει ό,τι πιο μικρό να φαντάζει δυνατό
να φωνάζει είμαι εδώ
θα σ’ το πω και μη ρωτάς γιατί
είναι πάντα αυτή την εποχή
που η στιχουργική και η λεκτική μου συνοχή
θα αφήσω στόματα ανοιχτά και καρδιές σ’ ανακοχή
Κρατάω ακόμα τις εικόνες καλοκαίρια και χειμώνες
και είναι μόνες στην καρδιά μου που για αιώνες έχουν μείνει
ό,τι κι αν πέρασε θα αφήνει μία γεύση να με ντύσει
την λένε Άνοιξη και να που μ’ έχει καταντήσει