Στο λιμάνι ένα καράβι περιμένω
να με πάρει, να με φέρει στα παλιά,
και ν’ αγγίξω τ’ όνειρό μου το χαμένο
που, βαρειά, το `χει τυλίξει, συννεφιά.
Δίχως σπίτι, ούτ’ αγάπη, ούτ’ ελπίδα,
μια φιγούρα παιδική λαχταρώ,
μ’ ένα γέλιο της να φύγει η καταιγίδα
και να πούμε "μια φορά κι έναν καιρό".
Στο λιμάνι ένα καράβι περιμένω,
στην νυχτιά που με τυλίγει σκοτεινή,
να μου φέρει τ’ όνειρό μου το χαμένο,
το καράβι που ποτέ δε θα φανεί.