Απότομα μιλάς, ψυχρά χαμογελάς,
στα μάτια με κοιτάς αλλά δε βλέπεις.
Δεν ξέρω πια που πας, ποιος είσαι, πως περνάς,
τι έγινε και όλα τα ανατρέπεις.
Δεν ξέρω πια που πας, ποιος είσαι, πως περνάς,
δεν ξέρω αν ακόμα μ’ αγαπάς.
Τώρα εισ’ απλώς μια παλιά μου συνήθεια
και δεν τολμάω να δω την αλήθεια.
Λείπεις και στ’ όνειρο ψάχνω βοήθεια
μα που να σε βρω;
Φεύγει η ζωή μας και δεν περιμένει
κι εμείς που ήμασταν τόσο δεμένοι
γίναμε τώρα μονάχα δυο ξένοι,
δεν είσαι εδώ.
Εσυ άλλαξες πολύ και μοιάζει μ’ απειλή
αυτή η συγκατάβαση στο βλέμμα.
Μαχαίρι το φιλί, ραγίζει το γυαλί,
και φαίνεται πως φτάσαμε στο τέρμα.
Μαχαίρι το φιλί, ραγίζει το γυαλί
κι η αγάπη μας μια ανάμνηση θολή.
Τώρα εισ’ απλώς μια παλιά μου συνήθεια
και δεν τολμάω να δω την αλήθεια.
Λείπεις και στ’ όνειρο ψάχνω βοήθεια
μα που να σε βρω;
Φεύγει η ζωή μας και δεν περιμένει
κι εμείς που ήμασταν τόσο δεμένοι
γίναμε τώρα μονάχα δυο ξένοι,
δεν είσαι εδώ.