Δε λυπάμαι για κείνο που έφυγε
αλλά για κείνο που να’ ρθει αργεί.
Στον ορίζοντα μόνο της πόλης τα φώτα
πιο παλιά το λιμάνι της γέμιζε χνότα
απο έρωτες που αφήσαν τόσα καράβια
η φλεγόμενη πόλη μου τόσο μόνη και άδεια.
Στον καθρέφτη που σπάνια αντικρίζω
καρφώνω το βλέμμα και αναγνωρίζω
κάθε νέο σημάδι κι ένα βήμα μικρό
πιο κοντά στο κενό
το βήμα εκείνου που να’ ρθει αργεί.
Δε φωνάζω να κάνει πιο γρήγορα
σε ραντεβού δεν ξεσπάω παρήγορα
ούτε σε μπαρ θλιβερά μ’ αποτσίγαρα
σπάνια βγαίνω, πάντοτε νύχτα
με τόση νύχτα πώς να με βρει
μέσα στον κόσμο μου έχω χαθεί
κι εκεί δεν μπορεί κανείς να με ψάξει
ίσως γι’ αυτό να’ χει αργήσει να’ ρθει.
Έξω από σπίτι ζεστό τριγυρνώ
αλλά την πόρτα του δε θα χτυπήσω
μην είναι αργά και ποιον να ρωτήσω
ρολόι δεν έχω, δεν έχω χρόνο.
Χρεώνομαι ακόμη άλλη μια επιστροφή
το γιακά του παλτού μου σηκώνω
κι ένα σύννεφο για να κρυφτεί
στου νου την ομίχλη απόψε ας χαθεί
έστω για λίγο εκείνο που να’ ρθει αργεί