Koskoca beş sene beş ast ben hep senleydim bekledim olur dedim
Sustum söylemedim gücenmedim kırılmadım ölmedim
Yaşama gelirken ben hep ölümden geçtim
Mutluluğa koşarken cehennemin bekçisiydim
Gözlerin düşürürken yollara ben hep kördüm
Üzülmedim sızlanmadım ben hep sevdim
Yaşamdan hep ölüme döndüm ölürken bile sevmekten vazgeçmedim
Doğmak için geçmeyen günlere sövdüm
Dualar ettim perşembeleri cumaya yaşam dedim
Seni götüren temmuzları sevmedim beni her yaz öldüren temmuzları
Eylüllere kurdum o aşkın doğum zamanını
Temmuzda kaybettim Eylülde buldum seni
Şimdi takvimsiz yol açıldı bize şimdi günler ve aylar yok artık
Sonra yıllarda yok şimdi ve şimdi sende yoksun kiraz dudaklım
�Solgun yüzüyüm gecelerin
Yananıyım dökülen küllerin
Solgun yüzüyüm gecelerin
Yananıyım dökülen küllerin
Bir sevda ki can telaşta
Bir sevda ki yanan ateş
Bir sevda ki sağır dilsiz
Bir sevda ki ölünecek��
Temmuza beş kala mahvediyorum ikimizi
Kalbimizi ayrılığa havale ediyor
Görmeye doyamadığımız gözlerimizi
Sevinç incilerimizi hüzne devrediyorum
Sürgünde geçen on bir ayımızı
Bi türlü bitmeyen acılarımızı
Döner belki ümidiyle sancılarımızı
Temmuza beş kala kapatıyorum sayfamızı
Şaha kalkan dörtnala koşan aklı aşkta fikri firarda gönlüm
Ve dizginleyemediğim duygularım
Sana adadığım ömrüm bitti sevdiğim
Karadeniz gibi çırpınan kalbim
Karambollerde tükenen sevgim
Her şeyim kadınım sevdiğim
Temmuza beş kala içimde tükettiğim
Biliyor musun Temmuza beş kala mahvetmiştim ikimizi
Kalbimizi ayrılığa havale etmiş bakmaya doyamadığımız gözlerimizi
Sevinç gözyaşlarımızı hüzne gark etmiştim
Temmuza beş kala