Kalbim kalbindeyken kutsal topraklar bilmiştim
Nerden bilebilirdim ki adı konmamış
Eşkıya gönlümün başkenti yüreğinde kalbim sürgün
Ne varsa bizden geriye kalan
Sadece bir pencere kenarında unutulmuş
Birkaç sigaradan artan kül var
Pencere saçaklarında boşluğa savrulan
Bi telefon ahizesinde asılı kalan
Birkaç kuru tümcemiz var
Ve yine bir telefonun renkli ekranında
Tümce olmaya aday birkaç gri sözcük var
Ellerim üşüyor gözlerime güz düşüyor
Bu sancıyı bir kez daha duyumsamıştım hatırlıyorum
Annem kalp krizi geçiriyor
Kalbim ağrıyor gözlerinin sönük bakan şehrinde
Ve yurdum gönül sarayım daralıyor sıkılıyor
Neşter altında sanki gözlerim kör oluyor
Kulaklarım sağır canım çok acıyor
Sende bilmiştim papatyaların en güzeli
Ve çiğdem çiçeklerini yalnız sende açar bilmiştim
Soldu çiğdemler ve papatyaların en güzeli
Seviyor sevmiyor oyununda cılız bi gövdeyle tek başına kaldı
Hep haziran bilmiştim dudaklarını
Hep nisan bellemiştim gözlerini
Ya ellerin hep temmuzdu
Ve sözlerin ağustos kadar sıcaktı
Ne zormuş yaşadıklarının bir cennet bahçesi olmadığını son anda fark etmek
Ve şubatın tam ortasında baldıran ayazında
O gözlerle o dudaklarla ve o sözlerle donmak
Cehennemin ortasında diri diri yanmak ne zormuş
Ellerim ellerindeyken marifet bilmiştim
Nerden bilebilirdim ki bi cadı kazanına
Bi akrep ocağına uzatmışım
Ve deli gibi sımsıkı tutmuşum
Ellerinde ellerim şimdi yangın yeri
Marifet bildiğim ellerinin terini ellerime bulaştırmak
Sadece zehrin yüreğimin can evine ilk el salışıymış
Gidiyorum sürgün gözlüm
Gidiyorum nisan gözlüm
Gidiyorum hep ağustos bildiğim yalan sözlüm
Gidiyorum ölüyorum