Χτυπά μεσάνυχτα του τοίχου το ρολόι
κάποιος σηκώνει από δίπλα μοιρολόι.
Μεσοτοιχία και ακούω τη φωνή του
τ’ αστέρι θα `πεσε πριν κάνει την ευχή του.
Και σβήνω φώτα, να κρυφτώ ως κι από σένα
δε θα `μαι εδώ απόψε λέω για κανένα.
Έχω σαν άνθρωπος κι εγώ τα βάσανά μου
και δεν αντέχει άλλο βάρος η καρδιά μου.
Θέλω να μείνω μόνος μου, την πόρτα μου να κλείσω
σα να τελειώνει ο χρόνος μου να απολογηθώ
να πω στον εαυτό μου όσα του `κρυβα καιρό.
Θέλω με τον καθρέφτη μου απόψε να μιλήσω
κι αν δε με δείξει ήρωα να τον εκδικηθώ
σε χίλια δυο κομμάτια να τον σπάσω να σωθώ.
Κάποιος χτυπάει μα εγώ δεν του ανοίγω
είπα σε όλους πως στο άγνωστο θα φύγω.
Θέλω να πιω παρέα με τη μοναξιά μου
δικό μου φταίξιμο να ρίξω στην καρδιά μου.
Δώδεκα πήγε και γαβγίζει όπως πάντα
ένα σκυλί απ’ την απέναντι βεράντα
κι εγώ γεμίζω το ποτήρι μου και κλαίω
μην έρθεις τώρα που με μένανε τα λέω.