Θα τα πιω, θα γίνω φέσι και θε να `ρθω να σε βρω,
να σου πω δυο κουβεντούλες, όπου θέλω από καιρό.
Να μου πεις αν είναι αλήθεια, γιατί έμαθα, μικρή,
πως η μάνα σου με λέει αλανιάρη και μπεκρή.
Δε μου λες, απ’ τη μαμά σου, σαν τι έχεις φανταστεί,
πως θα πάρεις τραπεζίτη ή κανένα εφοπλιστή.
Τώρα βρε ο κάθε άντρας θα στο πει ορθά κοφτά,
πες μου, προίκα πόσα δίνεις, θέλω σπίτι και λεφτά.
Μόνο εγώ δε σου ζητάω, σ’ αγαπώ ο φουκαράς,
πες μου, έχεις τίποτα άλλο απ’ τα ρούχα που φοράς.
Κλείσ’ το στόμα της μαμάς σου, μη με κάνεις να πνιγώ,
βρε, θα μείνεις εις το ράφι, άκου που σου λέω εγώ.