Πίνω πυκνό ποτό απ’ το μπουκάλι σου
κι απλώνομαι στο χάδι σου
κι εκεί μπροστά στις πύλες του Παράδεισου
την κόλασή μου ψάχνω να χωθώ
Τους ήλιους μου στριμώχνω στα σκοτάδια σου
φωτίζω την ορφάνια σου
κρεμιέμαι στους γκρεμούς μου απ’ τα πλοκάμια σου
κι ας σπάσουν, κι ας χαθώ, κι ας σκοτωθώ
Κατάρα έχει ο έρωτας να σέρνεται
σε θύελλες να σπέρνεται
πριν γίνει το φεγγάρι μου φεγγάρι σου
κι η ανάσα σου σεντόνι μου λινό,
μαδάει τ’ όνειρό του, χαρακώνεται
και στης παράβασης το δειλινό
με φθόγγους και με στίχους ξημερώνεται...
Πίνω πυκνό ποτό απ’ το μπουκάλι σου
κι απλώνομαι στο χάδι σου
κι εκεί μπροστά στις πύλες του Παράδεισου
την κόλασή σου ψάχνω να χωθώ
Κρατάω σφιχτά τη μοναξιά της δύσης σου
τους έρωτες, τα μίση σου
στη φούχτα μου κρατάω την άγρια φύση σου
το χώμα, τη φωτιά και το νερό
Κρατάω σαν φυλαχτό αυτά που αγάπησες
που λάτρεψες και λάθεψες
αυτά που καταστράφηκαν σαν τ’ άγγιξες
και ρήμαξες στον κίτρινο καιρό
Κατάρα ο έρωτά σου, παρεκτρέπεται
στη γύμνια μου που ντρέπεται
πριν γίνει το φεγγάρι μου φεγγάρι σου
κι η ανάσα σου σεντόνι μου λινό
ατέλειωτη κορδέλα ξεδιπλώνεται
σα ρότα σε έναν άγνωστο ουρανό
με φθόγγους και ρυθμούς θα ξημερώνεται...
Κρατάω σφιχτά τη μοναξιά της δύσης σου
τους έρωτες, τα μίση σου,
στη φούχτα μου κρατάω την άγρια φύση σου
το χώμα, τη φωτιά και το νερό...