Της ψυχής μου βρήκαν τ’ αντικλείδια
των ουρανών μου τους κρυφούς συνδυασμούς
ξάφρισαν έντεχνα ό,τι είχα και δεν είχα
κάτι όνειρα, κάποιους μικρούς θεούς
Θα περπατάω ρακένδυτος, στην πόλη έρμος
έννομοι κλέφτες γύρω μου με λοιδωρούν
στη χλεύη τους αιχμάλωτος κι ελαττωμένος
χωρίς φωνή κι οργή, χωρίς φραγμούς
Ληστές ψυχών, κλέφτες ονείρων
ληστές φωνών, κλέφτες θολοί
ληστές ματιών, χρυσού και μύρων
ληστές παντού, αγύρτες, ντόπιοι κι αλλοδαποί
Με σώμα συλλημένο, μ’ άδειο κεφάλι
ξέθωρες κι άχρωμες οι πρώτες μου γραμμές
θα με τραβάν σαν τα σκυλιά οι τσαρλατάνοι
κι ότι μου απόμεινε θα κλέβουν οι ληστές
Συσκέπτονται από κοινού οι απατεώνες
ό,τι κι αν κλέβουν πια δεν τους αρκεί
δε λειτουργούν σκέτα τα λάφυρα έχουν κανόνες
τους κωδικούς τους μου ζητάει ο ηγέτης τους και μ’ απειλεί