Πανσέληνος και γίνεται η θάλασσα καθρέφτης,
κι εσύ μικρή ψιλόβροχο στη σκέψη μου και πέφτεις.
Θάλασσα αγριεμένη είν’ η φεύγα σου μικρή,
και η γεύση τσ’ απουσίας μεσ’ τα χείλη μου πικρή.
Χωρίς ν’ ανοίξω τα πανιά, χωρίς να λύσω κάβο,
στων αμαθιών σου το γυαλό ναυάγησα τον μπλάβο .
Θάλασσα γαληνεμένη, σγουρομάλλα και πλαθιά,
πάρε τον καημό μου πάρε στην αγκάλη σου βαθιά.