Πίνει τσάι σαν ξυπνάει φλυαρεί και χάνει χρόνο
απ' το χρόνο που δεν φτάνει
και μηχανικά μιλάει στην αγάπη που δεν φτάνει.
Παναγιά παρακαλάει με φωνή που όλο σπάει
κι υποκριτικά χαλάει την σοδειά του την σκορπάει
πάλι αρχίζει, πάλι πέφτει και την μύτη του χτυπάει.
Το κενό της κατσαρόλας
μένει πάντα καθαρό
αν δεν βγει για να ψωνίσει
κι ύστερα να σιγοψήσει φρέσκο φαγητό.
Κυλάει το τσέρκι το κυλάνε
κι ύστερα πως το σταματάνε
βουβή γιαγιά μπρος την τί-βί
και τα εικονίσματα καλεί.
Φάρμακα κάθε πρωί, παιδική γυμναστική
και το βράδυ φυλακή, στου μυαλού του το κελί,
κέρινες κούκλες τι με κοιτάτε
σας αγαπάω και μ’ αγαπάτε.
Ρολόι, βέρα και σταυρό,
φοράω πάντα κι απορώ
που οι μοναχοί δεν είναι
μόνοι στο εκκλησάκι το φτωχό.
Και ο διαβάτης που περνά,
στέκεται και το προσκυνά
και με ευλάβεια πολλή
τον άσπρο του σταυρό φιλεί.