Ο Ναπολέων βγαίνει βόλτα
με αυλικούς και με δαδιά
και μπρος στου Παρισιού την πόρτα
μια μοδιστρούλα απαντά.
Κι αν κάνεις πως δεν τη θυμάσαι
τώρα που έγινες τρανός
μες στα βαθιά της μάτια θα ‘σαι
ένας μικρός Κορσικανός.
Βοναπάρτη κάτω απ’ τα παράθυρα σου
πόσο δάκρυ, δάκρυ κύλησε θολό,
θα ‘ρθει κάποτε κι εσένα η σειρά σου
στο Βατερλό, στο Βατερλό.
Ο κόσμος γύρω τη σκουντάει
τη σπρώχνει άγρια ο φρουρός,
ο αυτοκράτορας περνάει
αδιάφορος και μακρινός.
Λαμποκοπάνε τα σπαθιά του
στων άστρων τη φεγγοβολιά
κι έτσι όπως άστραφτε η ματιά σου
σαν την κρατούσε αγκαλιά.
Βοναπάρτη κάτω απ’ τα παράθυρα σου
πόσο δάκρυ, δάκρυ κύλησε θολό,
θα ‘ρθει κάποτε κι εσένα η σειρά σου
στο Βατερλό, στο Βατερλό.