Τ’ αστέρια που ξεπέσανε στο κατώφλι μου,
πυγολαμπίδες στον καθρέφτη σου φωτάκια,
απόψε ακτίνες θα κουρσέψουν το κρεβάτι σου
τα σπίρτα μου θα ανάψουνε κεράκια.
Μοιράζεις την απόσταση απ’ τα άστρα
και στροβιλίζεσαι αργά σαν ωροδείχτης,
την ώρα που ατενίζεις την πανσέληνο
σε πνίγει της φυγής μου η επιθυμία.
Ό,τι αγαπώ με κομματιάζει.
Τι τέλειος θάνατος. Να μη σε νοιάζει.
Τι τέλειος θάνατος. Να μη σε νοιάζει.
Αυτό που δεν πονά.
Αυτό που δεν πονά.
Αυτό που δεν πονά,
ποτέ δε σφάζει.
Βρυχάσαι και γαντζώνεσαι απ’ τα κάγκελα
σαν βάρκα που γυρεύει τρικυμία,
μιας θάλασσας η οργή κλειστή σε κάδρα,
του ωκεανού υγρή μονοτονία.