Kapıyı Çalarken Ölüm
Gövden nasıl al kesmişse yaralardan, Tanrım,
Öyle olsun benim de yüreğim her zaman.
İntikam çığlıklarımı duyarsan, Tanrım,
Yüreğimin öfkesi ancak öyle geçer.
Asker tekmil ver:
Er Frederick John Franzs Woyzeck,
İkinci piyade alayı,
İkinci tabur, dördüncü bölük
Emirlerinize hazırdır komutanım.
Sahip olduğum tek bir gömlek,
O da benim değil.
Ölüm kapıyı çalarken,
Leş kokar artık ruhum.
Kapıyı çalarken ölüm kapıyı,
Leş kokar artık benim ruhum. (x2)
Yaşayan her şey çürüyüp gider.
O gün ağlayabilseydim eğer,
Gözyaşlarımla fıçılar doldururdum
Ve gırtlağımdan taşana kadar,
Yani son damlasına kadar,
Yani geberene kadar, hepsini içerdim.
Bu avda kim av, kim avcı?
Kim vurmalı, kim vurulmalı?
Kader kimin yanında?
Kim ölmeli kim kalmalı?
Bu avda kim av, kim avcı?
Kim vurmalı, kim vurulmalı? (Kim, kim, kim, kim, kim, kim, kim, kim, kim, kim, kim, kim, kim, kim, kim, kim)
Kader kimin yanında?
Kim ölmeli kim kalmalı?
Kapıyı çalarken ölüm kapıyı,
Leş kokar artık benim ruhum. (x2)
Yaşayan her şey çürüyüp gider.
Bir yolcu zamanın akışına yaslamış sırtını,
Tanrının kerametine akıl erdirmeye çalışıyor ve soruyor kendi kendine:
İnsan ne içindir? İnsan ne içindir?
Eğer Tanrı insanı yaratmasaydı neyle geçinirdi köylüler, badanacılar, ayakkabıcılar, doktorlar?
Eğer insanın içine utanma denen duygunun tohumunu ekmeseydi, neyle geçinirdi terziler?
Ya askerler neyle geçinirdi öldürmek denen silahı asmasaydı boynuna?
Güzel şeyler bunlar, ama her şey boşuna yeryüzünde,
Para bile çürüyüp yok oluyor.
Sonuç olarak sevgili dinleyenlerim,
Sonuç olarak sevgili dinleyenlerim
Ve hep birlikte gidelim!