Ανάβω το φως μα το σκοτάδι πάλι αγγίζω, το μετράω
στις ψευδαισθήσεις, κάπου εκεί θα κοιμηθώ
κι όσο γελώ, τόσο πονάω.
Μου `παν πως πρέπει να `μαι αλλιώς, πρέπει να αλλάξω
αυτή η πόλη μ’ έκανε έτσι, όλο ζητάω
κάτω απ’ τα δήθεν και τα ναι, φωτιά ν’ αναψω.
Φταίει που χρόνια προσπαθώ απ’ το δράκο να σωθώ
κι απ’ τον τοίχο μόνο βλέπω τη σκιά του
τόσο καιρό δεν είχα δει, σε μένα είχε κρυφτεί
κι απ’ τη φωνή μου ξεδιψούσε η χροιά του..
Κουφοβροντώ σε μια ζωή τόσο μικρή, φαίνεται αστείο
κι αναρωτιέμαι αν μπορώ να κάνω πάλι αληθινό
του πιο καλού μου εαυτού το εκμαγείο.
Όψη βουβή, δεν έχω κάπου για να πάω κι όμως τρέχω.
Με κυνηγούν δαρτές σιωπές, βάζουν στο θάρρος μου φωτιά
κι έτσι με κάνουνε στο φόβο να επιστρέφω.
Φταίει που χρόνια προσπαθώ απ’ το δράκο να σωθώ
κι απ’ τον τοίχο μόνο βλέπω τη σκιά του,
τόσο καιρό δεν είχα δει, σε μένα είχε κρυφτεί
κι απ’ τη φωνή μου ξεδιπσούσε η χροιά του.
Από τους δράκος πιο μικρός, μα αληθινά τρομαχτικός
μπορούσε πάντα να μουδιάζει τη ζωή μου.
Μα η λογική μου η τρελή θα τον μαγέψει μια στιγμή
και το κεφάλι του θα πάρει το σπαθί μου.