Έτσι καθώς περιπλανιέμαι μόνος
μέσα στου ξένου κόσμου τις πλατείες,
στέκεται ο νους μου πάλι στις αιτίες
που μετανάστη ακόμα με κρατούνε,
αλλού πατώ κι αλλού με οδηγούνε.
Είμαι κοντά σου κι ο καημός σου με περνά
σαν μια ψιλή ψιλή βροχούλα που αρχινά.
Σαν μια ψιλή ψιλή βροχούλα που αρχινά
είμαι κοντά σου κι ο καημός σου με περνά.
Φεύγουν οι μέρες δε μ’ αγγίζει ο χρόνος
κι από παζάρι σε παζάρι γκρίζο
τον μύρο της επιστροφής μου αγγίζω.
Τον μύρο της επιστροφής μου αγγίζω,
το πλήθος με οδηγεί σ’ άγνωστο δρόμο.
Είμαι μπροστά απ’ αυτούς κι από το χρόνο.
Είμαι κοντά σου κι ο καημός σου με περνά
σαν μια ψιλή ψιλή βροχούλα που αρχινά.
Σαν μια ψιλή ψιλή βροχούλα που αρχινά
είμαι κοντά σου κι ο καημός σου με περνά.
Μέσα στα μάτια μου καινούργιος κόσμος,
φεύγει μπροστά πολύχρωμο κοπάδι,
στον Πειραιά κατύλησαν το λάδι.
Στον Πειραιά κατύλησαν το λάδι,
δυο ναυτεργάτες με κοιτούν στο στόμα
στο τελωνείο μέσα είμ’ ακόμα.
Είμαι κοντά σου κι ο καημός σου με περνά
σαν μια ψιλή ψιλή βροχούλα που αρχινά.
Σαν μια ψιλή ψιλή βροχούλα που αρχινά
είμαι κοντά σου κι ο καημός σου με περνά.