Χωρίς χαμόγελο μου είπες καληνύχτα
Χωρίς να στρέψεις καν το βλέμμα προς τα `δω
Σα να `χε μπει ανάμεσά μας μια συνήθεια
Σαν το ραδιόφωνο που άλλαξες σταθμό
Μ’ ένα τσιγάρο είχα φως μες στο σκοτάδι
Τόσο σκοτάδι όσο ποτέ δεν είχα δει
Κι ήταν η καύτρα του σα να `δενε σημάδι
Πως κάθε αγάπη είναι γραφτό της να χαθεί
Κι έτσι που έφευγες με γυρισμένη πλάτη
Δεν το μπορούσα και κοιτούσα με λυγμό
Δίχως πνοή μες του τσιγάρου μου τη στάχτη
Μ’ άδεια καρδιά, στεγνή σε αίμα και σφυγμό
Κι όπως κυλήσαν όσα είχες μαζεμένα
Λόγια της νύχτας στον ανήφορο ρυθμό
Μες στο λαχάνιασμα με άδειαζες στα ξένα
Μέσα σε πέτρες που σχημάτιζαν σωρό.