Ανοίξανε οι ουρανοί κι αρχίσανε πλημμύρα
έμεινε η πόλη αδειανή και γω τους δρόμους πήρα
μεγάλωσε το βήμα μου και το μυαλό χαμένο
το γέλιο σου σαν το κρασί μ’αφήνει μεθυσμένο.
Στο γκρεμό παραπατάω
κι’απ’τα σύννεφα κρατιέμαι
από τη ζωή το σκάω
και στα όνειρα ξεχνιέμαι.
Λοξά δρομάκια περπατώ και χάνοναι απ’το πλήθος
απ’τη κλωστή να τυλιχτώ που ξεκινά ο μύθος
μες σε υπόγεια σκοτεινά μαθαίνω να ελπίζω
όσο η αγάπη με πονά τόσο θα την γνωρίζω.