Φεύγει και χάνεται η μέρα , κερνάει ο ήλιος τα στερνά,
στην άλλη όχθη την περνά
Της μοναξιάς μου η φοβέρα, μες στης οθόνης το γυαλί,
αλλάζει χρώματα κι αυτή
Κι όσο για σένα, σε θυμάμαι ακόμα, μα όχι όπως θα’ θελες ίσως εσύ
Μια εικόνα έγινες θολή, κάτι σαν πίκρα μες στο στόμα
Μέσα σε υπόγεια και λέξεις βρίσκω αυτά που’ χουν χαθεί,
κύκλους γυρίζω τη ζωή
Βάζω σε τάξη όλες τις σκέψεις, σπρώχνω τη μνήμη ν’ απλωθεί,
στρέφω το βλέμμα στην αρχή
Κι όσο για σένα, σε θυμάμαι ακόμα, μα όχι όπως θα’ θελες ίσως εσύ
Μια εικόνα έγινες θολή, κάτι σαν πίκρα μες στο στόμα