Δεκέμβρης του `49, μ’ αίμα κραγιόν στα χείλη,
η μοίρα, η θειά μου η γριά ήρθε για ν’ αναγγείλει
πως όλα τα `καψε η φωτιά όπλα, βουνά κι ανθρώπους
και με τη λέξη προσφυγιά τους πήρε σ’ άλλους τόπους.
Πες τους βρε καρδιά πατρίδα το τραγούδι σου
χάρισέ τους γυρισμέ μου το λουλούδι σου
φέρ’ τους πια να ξαποστάσουν μες την έννοια μου
στην πηγή να ξεδιψάσουν την παραμυθένια μου.
Στο σταυροδρόμι του καιρού, φανάρι χαλασμένο
το κόκκινο είναι του γυαλιού συνέχεια αναμμένο
κι εγώ περνώ, ξαναπερνώ σαν κάτι να προσμένω
μα τ’ όνειρο το μακρινό παντού είναι σκοτωμένο.