Είχες του ήλιου τη ματιά
σαν ξεκινούσες
είχες καρδιά μικρού παιδιού
κι όλο γελούσες
και μες στα πέλαγα βαθιά με αγριμιού παλικαριά
τα κύματα νικούσες
κι έκλεισα τα μάτια μου κι άκουσα εσένα
μια φωνή πέρα απ’ τη γη να τραγουδά ….
τα `μαθες Αρετούσα μου...
πότε θα κάμει ξαστεριά...
ήτανε μια Φορά …
παλληκάρι στα Σφακιά...
ένα σαρίκι στη σκιά και τα φτερά κλεισμένα
στον Ψηλορείτη ο βοριάς να πνέει λυπημένα
μα εσύ δεν έφυγες ποτέ αρχάγγελε μου Κρητικέ
χρυσό του κόσμου θρέμμα