Άστραψε τ’ αψηλό βουνό
άστραψε κι η καρδιά μου
φεύγω ταξίδι μακρινό
μέσα στο μαύρο ουρανό
κι ανοίγω τα φτερά μου
Αφήνω μάνα κι αδερφές
δυο μάτια λυπημένα
σαν άστρα που σκοτείνιασαν
και χάθηκαν για μένα.
Πέρασα κύματα θεριά
κι είχα το χάρο αντάμα
δε ρίζωσα σ’ άλλη στεριά
όσο να γίνει ξαστεριά
του γυρισμού το θάμα!
Με τ’ όνειρο τού γυρισμού
τις νύχτες ξαγρυπνούσα
ωχ Κρήτη αθάνατο νησί
και μαυρομαντηλούσα.