Δυο ψυχές δροσάτες ρίζες
σ’ ένα κόσμο μ’ ερημιά
ξεχαστήκανε, χαθήκαν,
στο φεγγάρι `γίναν μιά,
πέταξαν με τα πουλιά.
( Ρεφραίν )
Αν ποτέ διψάσεις
και πικρό ψωμί χορτάσεις,
ποιός θα λυπηθεί;
Αν τον ήλιο νιώσεις
να σε κάψει κι αν ιδρώσεις,
ποιός θα σε νοιαστεί;
Κι αν χαρά γεμίσεις
κι από έρωτα ριγήσεις
σ’ ακροθαλασσιά,
άνθισε λεμόνι,
τώρα σου δεν είσαι μόνη
κι ας φαντάζεις μιά.
Μες στη πυρωμένη άμμο
ένα κύμα, μια ραλιά,
πέντε δάχτυλα στολίζαν
με λουλούδι τα μαλλιά
κι άνθιζε μια λυγαριά.