Veel te vroeg, de wekker gaat
Buiten is het nog licht, dat klote-apparaat
moet je dus opstaan, dekbed opzij
Eerst een voet eruit, dan allebei
Erop gaan staan, tachtig kilo zwaar
Elke dag weer, jaar na jaar
En dan in bad, wat een theater
Al dat schuim en al dat water
En dan ook nog met zeep in je ogen
Dat hele lichaam weer af staan drogen.
In de kleren van top tot teen,
Je broek, je hemd, je trui er overheen
Je sokken, pantoffels, wil je gaan eten
Kan alles opnieuw, onderbroek vergeten.
O, was ik maar dood
Wat een gedoe
Elke dag weer leven
Het maakt me zo
Moe
En als je dan nog kan, zet het op een lopen
Want daar zijn de gordijnen en die moeten open
Je ogen doen zeer van al dat zicht
En dan de wereld, die daar achter ligt
Mensen hier en mensen daar
En overal mensen en ze doen maar
Ze bouwen aan hun carriere, hebben een kater
Ze halen de bus of springen in het water
De een is rijk, stinkt naar koude kak
De ander arm, vreet uit een vuilnisbak
En dan al die huizen met al die daken
En al die fietsen met al die spaken
En al die auto's en al dat geld
En al die vrede en al dat geweld
O, was ik maar dood
Wat een gedoe
Elke dag weer leven
Het maakt me zo
Moe
En dan die aarde zwaar overdreven
En maar zwaaien en maar zweven
En maar tollen als een kip zonder kop
Biljoenen jaren, het houdt niet op
En mijn zuster op een racefiets
En mijn tante in de tram
En van het concert des levens
Krijgt niemand een program
Dus dan maar overeind, wat het ook kost
Je weet maar nooit, misschien is er post
Want de PTT stelt je nooit teleur
Het ontbijt slaan we over, op naar de deur
Een belastingaanslag, wat een kolder
Een afschrift van de giro, een reclamefolder
En een herinnering van het GEB
Dus daar sta ik dan, blauw van de kou
En weer, en weer, en weer geen brief van jou
O, was ik maar dood
Wat een gedoe
Elke dag weer leven
Het maakt me zo
Moe