Έφυγες, κι εντός μου ξαφνικά,
ξυπνούν οι πόνοι κι η νιότη σουρουπώνει
όλα είναι μελαγχολικά
σαν να `χει αλλάξει ο κόσμος μυστικά
στο μενεξεδί το δειλινό
μαζί μ’ εμένα είν’ όλα βουρκωμένα
και για το φιλί μας λένε το στερνό
και κρυφοκλαίνε για μένα που πονώ
Μοναξιά, φτάνεις κάποτε μοιραία
μοναξιά, είσαι η πιο σκληρή παρέα
κι όποιος πει, η ζωή πως είναι ωραία
δε θα `χει τύχει να ζει, με σένανε μαζί
Μ’ ένα μου φιλί σε μια στιγμή
συχνά, θυμήσου, περνάγαν κι οι θυμοί σου
τώρα οι δικοί μου οι στεναγμοί
σωπαίνουν μόνοι, κουράζονται οι λυγμοί
και τον ουρανό τον γαλανό
σαν αντικρίζω, κι αυτόν τον βλέπω γκρίζο
γιατί η θλίψη ερημώνει το στενό
που τώρα μόνη, με δάκρυα το περνώ
Μοναξιά, φτάνεις κάποτε μοιραία
μοναξιά, είσαι η πιο σκληρή παρέα
κι όποιος πει, η ζωή πως είναι ωραία
δε θα `χει τύχει να ζει, με σένανε μαζί