Πάνω στο ξερό το χώμα
φύτρωσε μικρή μηλιά
έρημη και ξεχασμένη
απ’ του κόσμου τη ματιά...
Μονάχα το φθινόπωρο
με το χλωμό του χρώμα
ζωγράφιζε τα φύλλα της
να φέρουν το χειμώνα...
Να `ρθει ξανά η άνοιξη
Μάης να τη στολίσει
και το γυμνό της το κορμί
μα άνθη να το ντύσει...
Πέρασαν δυο χειμώνες
με καρπούς φορτώθηκε
και τ’ ανθρώπινο το μάτι
πάνω της καρφώθηκε...
Τριγύρω την κυκλώσανε
με χέρια απλωμένα
και βρέθηκε σε μια στιγμή
με τα κλαριά σπασμένα...
Έλα βροχή και σώσε με
το σώμα μου λυγίζει
και σκέπασέ με καταχνιά
κανείς να μην μ’ αγγίζει...