Την πόρτα μόλις άνοιξες να φύγεις μακριά μου,
σε κοίταξα και ένιωσα πως πάγωσε η καρδιά μου,
δεν πίστευα στα μάτια μου όμως δεν ήταν ψέμα,
απόψε την αγάπη μας την έφτασες στο τέρμα.
Κι αν είμαι άντρας, τι μ’ αυτό, μπροστά σου δάκρυσα εγώ
χωρίς σταλιά εγωισμό αφού σε χάνω και πονώ,
δεν είναι δάκρυα ντροπής μα ένα ξέσπασμα ψυχής,
κι αν είμαι άντρας, τι μ’ αυτό, έτσι έχω μάθει ν’ αγαπώ.
Το τελευταίο σου φιλί έδωσες πριν να φύγεις,
του χωρισμού σου την πληγή πολύ βαθειά ανοίγεις,
δεν πίστευα στα λόγια σου όσο κι αν προσπαθούσα,
και εφιάλτης νόμιζα πως είναι αυτό που ζούσα.
Κι αν είμαι άντρας, τι μ’ αυτό, μπροστά σου δάκρυσα εγώ
χωρίς σταλιά εγωισμό αφού σε χάνω και πονώ,
δεν είναι δάκρυα ντροπής μα ένα ξέσπασμα ψυχής,
κι αν είμαι άντρας, τι μ’ αυτό, έτσι έχω μάθει ν’ αγαπώ.