Φυσά αγέρας κι είναι η μέρα βροχερή,
ο ουρανός συννεφοσκεπασμένος,
έξω οι δρόμοι είναι γεμάτοι Ι.Χ
κι ένας άστεγος εγώ πλημμυρισμένος.
Μία σκεπή κι ένα χάδι στη ζωή
είναι τ΄ανθρώπου ευτυχία, η μεγάλη.
Μα δυστυχώς το βλέπει μόνο όταν βρεθεί
στης μοναξιάς την παγωμένη αγκάλη.
Είμαι ένας άστεγος χωρίς εσένα,
ένα δέντρο με κλαδιά σπασμένα,
ένα χαμόγελο απ΄την καρδιά σου,
που το πατάς στο περασμά σου.
Η μέρα φεύγει και η νύχτα ξεκινά
δίχως φεγγάρι το σκοτάδι να απλώνει,
μία γυναίκα τραγουδά τα Δειλινά
και βγαίνει φώς απ΄το απέναντι μπαλκόνι.
Μία σκεπή κι ένα χάδι στη ζωή
είναι τ΄ανθρώπου ευτυχία, η μεγάλη.
Μα δυστυχώς το βλέπει μόνο όταν βρεθεί
στης μοναξιάς την παγωμένη αγκάλη.
Είμαι ένας άστεγος χωρίς εσένα,
ένα δέντρο με κλαδιά σπασμένα,
ένα χαμόγελο απ΄την καρδιά σου,
που το πατάς στο περασμά σου.