Μετρώντας με τη Λητώ, μόλις τριών ετών,
τις ώρες ενός τεράστιου ωρολογιού
στη σελίδα κάποιου παραμυθιού.
Προσηλωμένες σε μια κλοπή,
τον πανικό της απουσίας εκείνη προσπαθεί να καταστείλει
κι εγώ πιο πολλά γνωρίζοντας διαλύω όπως μπορώ
μιας αράχνης τον ιστό.
Εμπιστευτικό, αγαπώ τη μαμά.
Και το ρολόι μας προσωρινά βουλιάζει
στων ματιών της το βυθό.
Είμαι μικρή ακόμη, δεν ξέρω να κοιμάμαι μόνη.
Και η Λητώ μεγαλώνει.
Ήδη λογοδοτεί φανατικά με τη φανταστική της φίλη,
τον άλλο εαυτό της, τον προστατεύει, τον γνωστοποιεί.
Αντιγράφει κι αντιδρά στην αντιγραφή
πότε ν’ αγαπάμε μοιράζεται μαζί μας ότι λέει.
κι όταν γινόμαστε καθρέφτες σκοτεινοί
διεκδικεί το είδωλο της.
Με αντίρροπες βελόνες πλέκει
των ανοίξεων της τον μεθυστικό χιτώνα
και για τον χειμώνα το πιο βαρύ παλτό της.
Παλεύει και λέει, χορεύει
παλεύει και χορεύει.
Μα απόψε υποσχέσεις και λέξεις, χιλιάδες λέξεις
η αγωνία κρυφή.
Θα κρατήσει όμως το λόγο της ναι,
για αυτό συναρμολογεί του χρόνου τη σπασμένη μηχανή
που μας σώζει τώρα.
Καθώς στη μπόρα ξεκολλάμε από το χαρτόνι
το φάντασμα της προσεκτικά ακουμπάμε στο σεντόνι
το τρία, το πέντε, το οκτώ
τα κατακτάμε και μετά γελάμε.