Σε ποιον να μιλήσω, αλήθεια να πω
τα μάτια να κλείσω, να ονειρευτώ.
Ανώνυμο θύμα κρυφής μηχανής,
εκπέμπω ένα σήμα, μ’ ακούει κανείς;
Έχω τόσο κουραστεί να μοιράζομαι
και μετά να την πληρώνω εγώ,
σ’ ένα κόσμο εχθρικό κομματιάζομαι,
για τους άλλους πάντα αιμορραγώ, θα εκραγώ.
Σε κάθε μου βήμα και ένα γιατί,
κακότεχνο ποίημα αυτή η ζωή.
Πώς να σ’ αγκαλιάσω χωρίς να σκεφτώ
πως κάτι θα χάσω, πως θα προδοθώ.
Έχω τόσο κουραστεί...