Παίζεις βουβά, μ’ έναν κόμπο στο καρώ πουκάμισο
ψιθυριστά, ο πουνέντης σου μιλάει
ένα χρώμα βυσσινί σε σημαδεύει
χαμηλά στης Σαλαμίνας τα στενά
βαποράκι η σιωπή σε ταξιδεύει
μα δεμένος μένεις στα προσφυγικά
Στα γκαζάδικα σημάδια, η παλιά σκουριά
τρύπια χρόνια, μελαγχολικά
βλέπεις φέρρυ μπωτ να σκάνε
στον καιρό ν’ αγκομαχάνε
τον Ελλήσποντο θυμάσαι
ΜΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΜΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ (Αϊ)
Είναι που ζεις
μια ζωή, σε σκηνικά αυθαίρετα
είναι που ζεις
μια ζωή που σε ξεχνάει
μηχανές του χρόνου οι φωτογραφίες
διηγήσεις που σου γνέφουν μυστικά
κομπολόγια του μυαλού, οι απορίες
αερόστατα για τ’ Ανατολικά
Είν’ ο κόσμος σου που γέρνει
είναι που γερνάει
τους συνοικισμούς τους προσπερνάει
νιώθεις πάντα σαν χαμένος
ξένος, εμιγκρές, λειωμένος
τον Ελλήσποντο θυμάσαι
ΜΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΜΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ
Σαν τις φωνές
που βουλιάζουν στης φυλής τ’ απόβλητα
τις μουσικές Δυτικών επαρχιών
κομματιάζετ’ η ψυχή στις αποβάθρες
στην αβάσταχτη φθορά του δειλινού
πηγαινέλα σε συντρίμμια και σε στάχτες
συρματόπλεγμα του παραμιλητού
Στα γκαζάδικα σημάδια, η παλιά σκουριά
τρύπια χρόνια, μελαγχολικά
βλέπεις φέρρυ μπωτ να σκάνε
στον καιρό ν’ αγκομαχάνε
τον Ελλήσποντο θυμάσαι
ΜΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΜΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ