Ορκίστηκα στο χάραμα,
στη μέρα που γεννιέται.
Πως θα `βρίσκα τη δύναμη,
να φύγω, να χαθώ.
Δεν έπρεπε να αγαπώ
κι ο πόνος ας μετριέται.
Σε κάθε βήμα μου βαρύ
σε κάθε στεναγμό.
Ορκίστηκα στη μάνα μου,
που πόνεσε για μένα.
Πως δε θα κλάψω άλλο πια,
για σένα που πονώ.
Καρδιές που συναντήθηκαν,
στης μοίρας τα γραμμένα.
Το δάκρυ πίνουν για νερό,
κρασάκι τον καημό.
Ορκίστηκα και στο Θεό,
που μ’ έχει τυραννήσει.
Στα χέρια σου, στο πλάι σου,
να μην ξημερωθώ.
Μα εγώ τον παρακάλεσα
να με παρηγορήσει.
Κι απ’ της αγάπης τον καημό
να βγω να ξεχαστώ.