Εσώσαμε στη ζήση μιαν αυγή
που `λαμπε σα χρουσάργυρο μαγνάδι
η ψη μας `τρόμασσε από τη γοργή
λαχτάρα μας, αρίφνητο κοπάδι
Δεν ξεύροντας τα μάτια μας ομάδι
να μάθουσι γυρεύγασι μακριά
στο πέλαγο, στο δάσος, τη βαθιά
βουλή που μας εχάρισε έτοια μέρα
κι αγάλι-αγάλι το `σαζε η φιλιά
να χτίζομε περβόλια στον αγέρα
Πώς το δεντρό αψηλώνει την κορφή
την άνοιξη κι είν’ στα πουλιά σημάδι
η πείραξη του νου, προθυμερή,
πεντάπλουμη, με δίχως ασκημάδι,
μας κόμπωνε μες στο κουρφό λαγκάδι
του κόσμου που δεν έχει γνωριμιά.
Χαρακωμένοι στην ανημποριά
μπλιο δε λογιάζαμε νιότη ουδέ γέρα
πασκίζοντας να βρούμε μια φιλιά
να χτίζομε περβόλια στον αγέρα.