Άσε με μόνο μου να βρω το δρόμο μου
Μέσα στον κόσμο μου αναπνέουν ζωντανές μικρές στιγμές
Χαρούμενες κι απλές, μοναδικές κι αλώβητες
Οι σκέψεις μου απρόσιτες
Μα είναι βράδια που τις βάζω σε τάξη κι αυτές.
Μα άλλα βράδια χάνομαι στη μοναξιά της μοναξιάς
Μ’ ένα μολύβι γράφοντας ή ένα μικρόφωνο κρατώντας
Παλεύοντας με τους καημούς από τα χείλη στεναγμούς
Δίνω φτερά στους λιγοστούς μα ανίκητους παλμούς
Σκίζοντας ουρανούς
Καθώς αισθάνομαι τα λάθη μου μαχαίρι
Που κόβει το σωστό στα δυο και πάλι με μπερδεύει
Μα φτάνει η στιγμή έρχεται ο καιρός
τη βλέπω διαφορετικά κι ο κόσμος με μαγεύει
Κι έτσι αρχίζω απ την αρχή
Σώμα, ψυχή, σιωπή, κραυγή γίνονται ένα στο τραγούδι πάνω
Πάλι ψιθυρίζω αναλαμπές
Μεσάνυχτα, κοιτώντας σε κατάματα
Ζωή, πραγματικότητα τα μάτια σου αντικρίζω
Δε γυρνώ στα παλιά, κοιτάω μπροστά και ονειρεύομαι
Σιωπηλές αγάπες με ματιές, λέξεις πολλές, σκυφτές
Φύγαν οι ενοχές κι οι τύψεις, γίνανε πληγές πολλές
Σ’ αυτούς που τον καθρέφτη φοβούνται να κοιτάνε
Κοίτα τον ήλιο
Κοίτα τον πως πετάει ψηλά
Απ το μπαλκόνι σου γυμνός
Και σήκω σου φωνάζει
Να ψάξεις και να βρεις αυτή την ομορφιά
Που ο κόσμος με τα λάθη του κατάφερε, σκεπάζει
Η ομορφιά του κόσμου που όλο σκοτώνεται, πληγώνεται
Στα τελάρα των εμπόρων της μιζέριας μας πεθαίνει κι ανασταίνεται
Χάνεται στα τοπία της γκριζούπολης
Μα η εικόνα μας απέχει
Αντέχει στο μαύρο φως μέσα έχει
Κι έτσι σημάδια αφήνει
Γλυκό το φως που δε σβήνει αυτού του ήλιου που μου φωτίζει το δρόμο
Κύκνειο άσμα στον πόνο έκανα εδώ και καιρό
Και έτσι χρόνο το χρόνο από την τρέλα αυτού του κόσμου επιβιώνω
Και κοίτα κι εσύ να μη χαθείς στις παρεκκλίσεις των σειρήνων της εύκολης ζωής
Ο εαυτός σου θα σε σώσει
Κι εκεί να στηριχτείς κι εκεί να στηριχτείς
Μη φοβηθείς σαν παν τα πράγματα στραβά
Έχεις τόσα ψυχικά αποθέματα
Τόσα χιλιάδες βλέμματα που σου λένε προχώρα και μη δώσεις τη χαρά
Σ’ όλους αυτούς που σε θέλουν τελειωμένο, ξεγραμμένο απ τη ζωή
Ήρθε τώρα η στιγμή από τη ρίζα να κοπεί κάθε σου τάση για φυγή
Κοίτα τον ήλιο μια στιγμή που χαράζει την αυγή
Ο στεναγμός από τα χείλη σου να σβήσει να χαθεί...
Κοίτα τον ήλιο
Κοίτα τον πως πετάει ψηλά
Απ το μπαλκόνι σου γυμνός
Και σήκω σου φωνάζει
Να ψάξεις και να βρεις αυτή την ομορφιά
Που ο κόσμος με τα λάθη του κατάφερε να σκεπάσει
Να `μαστε πάλι
Φως μπήκε και πάλι στο δωμάτιο
Και χάραξε καθώς ο ήλιος άλλαξε
Σκέψη άραξε στη γαλήνη φεύγοντας απ το τέλμα
Πετάξαμε στον ουρανό αδιαφορώντας για ότι άλλους αφορά
Δεν κάνουμε τη διαφορά, εκφραζόμαστε απλά
Με όσα πράγματα κρατάμε ακόμα αληθινά
Μέσα μας υπάρχει ομορφιά
Κοίτα τον ήλιο πως πετάει ψηλά
Απ το μπαλκόνι σου ξανά και σου χαμογελά
Άνεμος φύσηξε και σάρωσε και σήκωσε κι ανύψωσε το είναι μου
Απ το γκρεμό το γλίτωσε
Και πάλι πίσω να μαι πίσω να μαι σ ότι ρίζωσε
Στην καρδιά μου μέσα υπάρχει ακόμα ότι με πείσμωσε
Στο νου μου ψιθυρίζουν ακόμα στ’ αυτιά μου κρυφά οι φωνές του ουρανού
Γυρνάν στα μάτια μου μορφές νεκρών παντού
Γυρνάει παντού η ψυχή αυτού του ελεύθερου τρελού μικρού
Τα γέλια του πνίγουν φιγούρες
Και σβήνουν γκριμάτσες καθωσπρεπισμού που τη χαρά μολύνουν
Πνίγουνε
Βγήκαν στα συντρίμμια
Απ τις βιτρίνες όσα αξίζουνε
Είδα στα γυαλιά τις φάτσες σας να καθρεφτίζουνε
Ζούνε φοβισμένοι στους καθρέφτες που ακολουθούνε όλοι
Υπάρχουνε στους όρους που από παιδιά ακούνε
Πως πρέπει να γίνουν
Πως πρέπει ν ακούνε
Πως πρέπει να βλέπουν μέσα απ το ψέμα τους ότι δούνε
Κεραυνοί πριν βγούνε
Τη λύσσα μου ατόφια ηχογραφούνε
Ζουν
Πεθαίνουν
Σ ακούνε
Μ ΑΚΟΥΝΕ!
Κοίταξε τον ήλιο κοίτα πως πετάει ψηλά
Πηγαίνω σε τόπους που μου θυμίζουν μια παιδική μου ζωγραφιά
Πηγαίνω εκεί που μπορώ να φτάσω ένα βήμα πιο κοντά
Μ ανθρώπους που στο πρόσωπό μου συναντάνε τη χαρά
Κοίτα τον ήλιο κι αν δεν τον βλέπεις μη φοβάσαι
Αύριο πάλι θα χαράξει κι αύριο πάλι χαραυγή θα είναι εκεί
Δε θα ξεχάσει
Να σαι κει να θυμηθείς
Να σαι πιστός και γενναιόδωρος σε όσα σου `χεις τάξει
Μη λυπάσαι
Όσο πονάς να πολεμάς
Να μην ξεχνάς
Ότι χαθεί δε θα χαθεί αν δεν τ αφήσεις γι’ αυτό
Δάκρυ άδικα μη χύσεις για όσα σ έχουν αφήσει
Η νοσταλγία διαφυγή δεν δίνει
Δένει δεν λύνει
Λοιπόν δεμένος μη μείνεις
Πέτα ψηλά και μακριά
Κοίτα τον ήλιο κι αν λείπει βρες κάτι άλλο για σένα
Βρες κάτι άλλο να δίνει
Έχει ο κόσμος ομορφιές
Μαγευτικές διαδρομές που σε καλεί ν ανακαλύψεις...
Να περπατάς χρόνο χαμένο μην αφήνεις να φεύγει
Μοναχός με συντροφιά τον εαυτό σου
Κολλητός σου και εχθρός σου
Αδελφός σου μα συνάμα ξένος
Απομονωμένος
Κατά διαστήματα ο χρόνος σου κυλά αργά
Όσο γυρνάς κοιτάς, χάνεσαι, παραπατάς
Με τα παλιά κολλάς, δεν ξεκολλάς
Αφήνεις πίσω μονοπάτια
Όμορφα μέρη προσπερνάς
Γι αυτό γυρνάς κοιτάς μπροστά ξεχνάς, πετάς...