Κώστας Χατζής - Ένα γράμμα για τους Times... Lyrics

Μια από τις καλύτερες εφημερίδες στον κόσμο είναι οι Times,
δεν έχει χα χα, είναι οι καλύτεροι,
το πρώτο νέο αυτοί το παίρνουν και το γράφουν
και γι’ αυτό εγώ είμαι λήπτης των Daily Times
και αυτό γιατί, με νοιάζει τι γίνεται πιο έξω
κι αυτά που λεν εδώ σ’ εμάς, στις δικές μας τις ειδήσεις,
εγώ τα ξέρωμ τα έχω μάθει όλα απ’ έξω,
αυτοί έρχονται δεύτεροι από μένα.
Προχθές διάβασα μια είδηση φοβερή, πολύ με πείραξε,
μιλούσε για κάποιον αποστάτη που αφού τον λυντσάρανε,
μετά, το πτώμα το σέρνανε στο δρόμο και το χτυπούσανε με ξύλα
και το κλωτσούσανε, αυτό με πείραξε πολύ,
με πείραξε πολύ γιατί, έχω συνείδηση και σκέφτηκα
να γράψω ένα γράμμα προς τους Times,
να τους πω, ποιοι είναι αυτοί που ευθύνονται
γι’ αυτό το κατάντημα των ανθρώπων,
πού βαδίζει αυτός ο κόσμος.
Θα γράψω, λέω, ένα γράμμα, θα το γράψω,
αλλά πριν το γράψω, ας φτιάξω πρώτα ένα φραπέ,
να δω και στην τηλεόραση τι έχει.
Κάθισα σκεπτικός στον καναπέ,
λέω, λες αύριο να βρέχει; μετά όμως θυμήθηκα το δράμα,
θυμήθηκα πως έπρεπε να γράψω κι αυτό το γράμμα
αλλά ήμουνα τόσο κουρασμένος και νυσταγμένος
που είπα, αύριο θα το γράψω, αύριο.
Την άλλη μέρα άλλα πράγματα φοβερά πάλι διάβασα,
κάπου στην Αφρική έγινε επανάσταση και τώρα
κυβερνούν την χώρα στρατιωτικοί,
δεν υπάρχουν πια νόμοι, γέμισαν πτώματα οι δρόμοι,
χιλιάδες οι σκοτωμένοι.
Και τι δε διαβάζουμε, και τι δε διαβάζουμε,
τι ξεριζωμούς, τι ληστείες, βιασμούς, είναι φοβερό,
πρέπει να γράψω το γράμμα, πρέπει να το γράψω,
να τους ρωτήσω επιτέλους που πάει αυτό το ανθρώπινο γένος,
αυτό το κατάντημα που είμαστε, πρέπει, πρέπει, πρέπει,
αλλά λέω, πριν όμως το γράψω ας φτιάξω ένα ζεστό τίλιο,
να δω και στην τηλεόραση τι έχει.
Κάθισα σκεπτικός στον καναπέ,
λέω, λες αύριο να χάσει η ομάδα μου;
αλλά μετά όμως θυμήθηκα το δράμα,
θυμήθηκα πως έπρεπε να γράψω και το γράμμα
αλλά ήμουνα τόσο κουρασμένος, τόσο νυσταγμένος
που είπα, αύριο θα το γράψω.
Πέρασαν πολλά αύριο, δεν το 'γραψα
αλλά το υπόσχομαι πως θα το γράψω,
αλλά ένα πράγμα που κατάλαβα καλά είναι πως
κι αυτά τα μεγάλα κράτη που θέλουν να βοηθήσουν
τα μικρά ν’ αναπτυχθούνε,
αυτά τα μεγάλα κράτη, μοιάζουν σ’ εμένα,
είναι νυσταγμένα, κουρασμένα,
γιατί αύριο λένε θα βοηθήσουνε κι αυτά, αύριο, αύριο.