Υπήρξαν άνθρωποι που έλιωσαν σαν φρούτα
σε μια κόκκινη έρημο και κανείς ποτέ δεν τους είδε
Υπήρξαν άνθρωποι που διέσχισαν τους δρόμους
για να αντικρίσουν την ελευθερία ένα πρωί
Αμέτρητα στάχυα, αμέτρητα αστέρια, αμέτρητες ελπίδες
Η βροχή τ’ ουρανού θα ξεπλύνει τα πάθη
θα πέσει σαν σφαίρα στη φτωχή μας καρδιά
Ακόμα κι εσύ που ποτέ δε μας μίλησες,
που ποτέ δε σ’ ακούσαμε, που ποτέ δε γελάς
Ακόμα κι εσύ που ήρθες μέσα απ’ τα λάθη
πλήρωσες τόσα σ’ αυτόν που χρώσταγε πολλά
Και η δημιουργία του κόσμου, η αλλαγή της ταχύτητας, η αστική παράνοια
Τα μεγάλα ποτάμια διασχίζουν τις χώρες
στο κέντρο της γης η καρδιά τους χτυπά
Στέκομαι εδώ σαν γέρος ανήμπορος
σαν νέος που τρέχει στου ήλιου το φως