Δώρα που έγιναν πέτρες,
τα λόγια σου μέσα μου
και πώς θα φέρω ανώδυνα
τόσο βαριά ενοχή;
Σε αδίκησα
Εγώ που ό,τι κι αν άκουγα
για σένα μόνο μιλούσε...
Λένε πως κάθε άνθρωπος
κλέβει κάποιου την καρδιά
Ήμουν στο κρεβάτι σου κάποτε
Δεν ήθελα να σ’ το πω
Να πεθάνω δίπλα σου
χαρά και προνόμιο δικό μου
Όσο κι αν προσπαθείς,
δε γυρίζεις το χρόνο...
Τώρα που έγιναν βέλη
τα μάτια σου πάνω μου,
πώς να νιώσω χαρά
με τέτοιο βάρος ευθύνης;
Σε πρόδωσα
Εγώ που ό,τι κι αν έγραφα
για σένα πάντα μιλούσε
κι όλη η Ελλάδα της σκέψης μου
για σένα μόνο πονούσε
Κέρκυρα, Πάτρα, Αθήνα,
Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Παξοί
Περισσότερο από σένα καμιά Χριστίνα
δε με κράτησε στη γη...
Περισσότερο από σένα καμιά Χριστίνα
δε με κράτησε παιδί...